Metody rozliczeń podatkowych przy uzyskiwaniu dochodów za granicą

Początek wiosny w prawie podatkowym kojarzy się z koniecznością złożenie deklaracji podatkowej wskazującej wysokość dochodów uzyskanych przez podatnika w roku poprzednim. Podatnicy często zmagają się z różnymi wątpliwościami dotyczącymi sporządzenia wskazanej deklaracji. Jedną z kwestii problematycznych stanowi właściwe rozliczenie dochodów uzyskanych za granicą. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatników dzielimy na posiadających ograniczony i nieograniczony obowiązek podatkowy. Ograniczony obowiązek podatkowy wynika z zasady źródła i dotyczy tych podatników, którzy nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Wskazane osoby są zobowiązane odprowadzić w Polsce podatek wyłącznie od dochodów uzyskanych na terytorium RP. Natomiast podatnicy na których ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy są zobowiązani do zapłaty podatku od całości dochodów. Jak się okazuje sporym wyzwaniem dla podatników jest właściwa kwalifikacja miejsca zamieszkania, często termin ten jest uznawany za równoznaczny z miejscem zameldowania, co jest istotnym błędem. Zgodnie z art. 25 Kodeksu Cywilnego miejscem zamieszkania jest miejscowość w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Próbując dokonać właściwej interpretacji prezentowanego przepisu warto zwrócić uwagę na linię orzeczniczą we wskazanej materii. Wskazuje się jednak, że sam fakt przebywania w danej miejscowości przez dłuższy czas i prowadzenia tam aktywności życiowej (zawodowej, rodzinnej), nie jest decydujący dla stwierdzenia, że jest to miejsce zamieszkania tej osoby, jeżeli z daną miejscowością nie wiąże ona uzewnętrznionych planów stałego zamieszkania II FSK 1831; wyrok NSA z dnia 08.05.2013r. Samo przebywanie w danej miejscowości bez zamiaru stałego w niej pobytu, zameldowanie na pobyt stały, czy też posiadanie obywatelstwa określonego kraju nie statuuje miejsca zamieszkania osoby fizycznej. Oba wskazane powyżej elementy muszą występować łącznie. Drugą kwestią problematyczną jest zastosowania właściwej metody do wyliczenia wartości zobowiązania podatkowego od dochodów uzyskiwanych za granicą. W tym celu należy odnieść się do umów dotyczących unikania podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę zarówno z państwami Wspólnoty jak i państwami trzecimi. Przykładowo w umowie między Polską a Belgią obowiązuje metoda odliczenia proporcjonalnego, zaś w przypadku umowy z Wielką Brytanią obwiązuje metoda wyłączenia z progresją. Stosując metodę odliczenia proporcjonalnego podatnik uzyskuje kwotę, o którą może umniejszyć wartość polskiego zobowiązania. Natomiast przy stosowaniu metody wyłączenia z progresją podatnik uzyskuje stawkę procentową, którą może zastosować do polskich przychodów. Ze względu na fakt, iż metoda odliczenia proporcjonalnego jest mniej korzystna dla podatników, podmioty stosujące wskazaną metodę mogą skorzystać z ulgi abolicyjnej jeżeli nie uzyskiwały dochodów w krajach kwalifikowanych jako raje podatkowe.